Перайсці да зместу

Старонка:Шляхам жыцьця (1913).pdf/80

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Гэта старонка была вычытаная

Ноч за ночкай…

Ноч за ночкай ідзе, сьцішна, тайна брыдзе,
Разсевае трывогу-знямогу;
Цені густа кладзе на пяску, на вадзе,
Ацемрае гасьцінец-дарогу.

І урок, і залом абыймае крылом,
Гругановым крылом спавівае;
Водзіць рэй з ведзьмаком, жэніць ведзьму з ваўком,
Кажана́ і саву заручае.

З ям вылазіць, як лунь, Вадзянік і Лясун,
Выпраўляюць русалкі бяседу,
Зьмей дабро цягне с пунь, пакуль крыкне пявун,
Пакуль поўнач ня зробіць прагледу.

Небо свой нямы сход: месяц, зор харавод,
Над зямлю то выводзіць, то зводзіць;
Сьпіць сяло, дрэмле кот, вецер цісьнецца ў плот,
Як на дудках, у шчэпках заводзіць.

Так ноч ночку вядзе, сьцішна, тайна брыдзе,
Разсевае трывогу-знямогу;
Цені густа кладзе на пяску, на вадзе,
Ацемрае гасьцінец-дарогу.



Запушчэны палац.

Твой кволы валадар, забыўшыся навук
Вялічыны Зыгмунтавай і лет цярпення,
«Раздзел» узаканяе ў загранічным цені
І лічэ, колькі дома кінаў хвоек штук…

А дома, роскашы і працы многіх рук,
Папас магнацкіх перацвіўшых пакаленняў,
Стаіш,—і цэгла валіцца з гнілых скляпенняў,
І ў шчэліне гняздо ўе ўслужлівы павук,