«Я іх не ваблю сваею ўжо красай:
Вецер інакшы ім дзьме ў галаве,—
Вісла адным усьміхаецца ласа,
Тые заплюшчыўшысь пруцца к Неве.
«Скора сын бацьку, а бацька сыночка
Не распазнаюць адзін однаго;
Дзеці чужацкіе корме ўжо дочка,
Маці працуе на злыдню свайго.
...................
...................
Прадзедаў слава лазой зарастае,
Памяць мінуўшчыны дрэме ў зямлі,
...................
...................
...................
...................
«Га! ты ня слухаеш, бачу, ўжо болей.
Ой, чэлавечэ змярцьвелы у сьне!…
Доўга йшчэ будзеш глухім ты, саколе?..
Камень і вольха перш поймуць мяне…»
...................
Гэтакі ў часе глухой непагоды
Чуецца ў Нёмнавай гутарцэ жаль.
Сьціхне, і плаўна зноў коцюцца воды
Вольнаго Нёману ў цёмную даль.
|}
|
Над Свіслочай. (У Корзюках). Плаўна Свіслач-рэчка |
