Перайсці да зместу

Старонка:Шляхам жыцьця (1913).pdf/64

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Гэта старонка была вычытаная

Мой край.

Лежаць твае гоні-загоны
Сто-мільна на сьвеце на белым,
І жалюцца руняй зялёнай,
І коласам жалюцца сьпелым.
Лес-ноч гаманіста, шумліва
З мінуўшчыны казкі складае
І шле іх далёка па нівах,
Плакуча, ад края да края…
Паводкаю коцяцца воды
Руч’ёу паміж долаў і гораў,
У фалях пагодай-нягодай
Купаючы нівы-разоры.
Спавітые плесьнею вёскі
Між пустак заселі бяссільна,
Ўтуліўшыся ў цені бярозкі
На вечным кургане бадыльным,
А люд?.. Ён сагнуўшыся ходзе
Пад ношкай знямогі-пакуты
І, роючы сны а свабодзе,
З дня ў дзень сам сабе куе путы.
Так сьпіш, так жывеш мімаходам,
Мой край, як сьцепная магіла,
С сваім незавідным народам,
С патухшай і славай, і сілай.



Над Нёманам.

Ціха і плаўна ў даль коцюцца воды
Вольнаго Нёмана, ў цёмную даль,
Толькі у часе глухой непагоды
З берэгу Нёман ня выйдзе амаль.
Вербы і вольхі калышуцца глуха,
Сініе фалі шумяць і бурляць.
Чуткай душою ў такі час паслухай,—
Здасца там гэтакі голас чуваць: