Старонка:Шляхам жыцьця (1913).pdf/43

Прыдзе весна, распусьцяцца лозы…
Ты ўжо ў пасьцелі зялёнай…
Сьпі, мой гаротнік, годзе ліць сьлёзы
Біці нягодам паклоны…

|}

---

С песень жыцьця.

Час быў вясенні. На скібіны дно
Пало, ўзышло, зарунело зярно.
Ў курную хату на яве, ці ў сне
Доля-нядоля прынесла мяне.

*

Лето настало. Ўжо колас глядзеў,
Рос, красаваў, наліваўся,—дасьпеў.
Шчасьця, пацехі ня знаўшы ў жыцьцю
Вырас і я на нядолю сваю.

*

Восень на сьвеце. Бор стогне, шуміць;
Колас незжаты на полі стаіць,
Нудна у сэрцы: дзе вокам ня кінь,
І я, як той колас, бядую адзін…

*

Зімка прыйшла; белы вываліў сьнег;
Колас у гурбе знайшоў свой начлег,
З долей змагацца з сіл выбіўся я,
Эх, ты, магілка, эх, дзе ты мая?..

---

Хмары і думы.

Чорные хмары па небі плывуць,—
Чорные думы заснуць не даюць:
Хмары хацінай, а думкі душой
Рады затрэсьці, заціснуць сабой.
Валіцца з хмараў то сьнег, то вада,—
Чорные думы прыносіць беда;
Так і ваюе бедак-чалавек
З хмарамі, з думамі цэлы свой век…

---