Старонка:Шляхам жыцьця (1913).pdf/40

Дзе мой капне пот,—
Дзірван, пасека
Шуміць коласам,
Урадлівасьцяй.
Сенажаць-трава
Ляжэ по́катам,
Стогне зелен бор
Пад рукой маей,
Дый услужнасьцей
І пакорнасьцей
Надарыла ты
Мяне, моладасьць.
Адно, доля дзе,
Скажы, моладасьць?
Чаму волю даць
Ты забылася?

|}

---

Чэлавеку.

Ці ты чуеш, як стогне віхура,
Як старой хаткі сьцены дрыжаць,
Як у коміне вые панура,
Як сукі ў боры цёмным трэшчаць?..
Ці ты бачыш, як хмара за хмарай,
Як дым, небам плывуць чарадой?
Як кусты, сенажаці, папары
Заліліся магільнаю мглой?…
Ці ты бачыш ноч гэту над намі,
Ноч асеннюю, дзікую ноч,
Засьцілае што сьвет цемнатамі
Непраглядна, хоць ў процьму ты скоч?..
Ці паняў, што мрок гэты гаворэ,
Што аддалены шле яго шум,
Як у гэта бязбрэжнае морэ
Ты глядзіш, гэтых слухаеш дум?..
О, дрыжыш перад шэптамі чараў
Цёмнай ночы, магучы цар дня,
І прыходзіцца ўняці нездару,
Што мудрэйша ёсьць моц, як твая.