Старонка:Шляхам жыцьця (1913).pdf/28

*

Мой дом—амшалай пушчы сховы,
Сяліба ясеняў, сасон,
Гдзе сьмех русалчын, лясуновы
Палошыць вечна-цяглы сон.

*

Мой дом—пешчаные разлогі—
Пакута сцюжы і сьпякот,
Гдзе ў скібах лад вядуць нарогі,
Аздобай цьвет—чырвоны пот.

*

Мой дом—узьмежных зёлак восьці,
З сухой асінаю курган,
Гдзе тлеюць прадзедавы косьці,
Гдзе плачэ ночка ды туман.

|}

---

* * *

Як я полем іду, гнецца колас ка мне.
З ім маркотнай душой ціха шэпты вяду;
Колас чуе усё ў зачарованым сьне,
Колас гнецца ка мне, як я полем іду.

Як я лугам іду, траўка сьцелецца ў ног,
Апсыпае с сябе жыўчых росак ваду;
Кветкі жаляцца мне поўны дзіўных знямог.
Траўка сьцелецца ў ног, як я лугам іду.

Як я лесам іду, зважна думкі сную,
Аглядаю сьвятую дубоў грамаду;
Там, як дома, сабе с пушчай песьні пяю,—
Зважна думкі сную, як я лесам іду.

Як я ў хатку ўвайду, мяне штосьці гняце,
Бледны сум падыходзіць—прыносіць нуду;
Ў заплесьнелым кутку цень касьцісты цьвіце.
Мяне штосьці гняце, як я ў хатку ўвайду.

---