У мокры пень агонь красіці,
Склікаць аплучаных дружкоў…
Так цяжка, цяжка, дзе не глянеш,
Касою крыўды хоць касі!
Калі-ж, народзе, ты устанеш
І сонцу голас падасі?
Падарожные, (патходзючы).
А вось і мы! Цяпер зноў сядзем…
Незнаёмы.
Цяпер зноў сядзем… ну, і што-ж?
Ага! гістор’ю нашу зладзім,—
Адточым востра ўсё, як нож;
А можэ трапім ею ў грудзі,
У грудзі з дзерэва людзей…
Падарожные.
Што ты?! Ці-ж мы такіе людзі?
Жартуеш хіба, дабрадзей!
Незнаёмы.
О не, крый Божэ! Ось з няўцёку
Зляцела слоўца з языка…
Так штосьці ў сэрцы мне ня лёгка,
Ну, і паднесла бедака…
Хто я і скуль—для вас цікава;
О, не вялікі гэта цуд:
Радзіўся, рос, ляцеў за славай,
Ляцеў, ажно спынуўся тут.
Убачыў дзень я ў сельскай хаце;
Бацькі у беднасьці жылі:
Канёк, кароўка—ўсё багацьце,
Ды гонеў двойчы—ўсей зямлі.
Чытаць, пісаць крыху наўчылі,
Але ня выўчылі саўсім;
Сам с часам кніжны лад асіліў
І толк у ім даваў другім.
І мёд салодкі, і атруту
Суліць страніца стала мне;
Я ею думкі ўсе апутаў:
Не знаў—на яве я, ці ў сьне,
