Ня пойме толькі гліны ком…
Цяпер нехай-жэ мы пачуем
Штось трохі аб жыцьці тваём.
2-гі падарожны.
А я крыху гальля падбаўлю.
3-ці падарожны, (да другога).
Я памагу табе крыху.
1-шы падарожны.
Аброці коням я папраўлю.
(Атходзюць усе тры).
Незнаёмы, (ўсьлед падарожным).
Я атпачыну на маху.
(Адзін).
О, люд мой ла́патны, патульны,
За што цябе я так люблю?
За што твой гоман неразгульны
І думкі ўсе твае лаўлю?
Ты лёг мне каменем на сэрцы,
Які ня ў сілах зваліць я…
Што тут пачаці ў паняверцэ?
Жыві ў жыцьці і без жыцьця.
Ідзеш, брыдзеш, а на дарозе—
То косьць, то камень, то бадыль;
У брата станеш на парозе,
А ён табе… О Божэ, крый!..
Нясі ў мяцеліцы, ў разводзьдзі,
Свайго цярпення нясі крыж.
Калі-ж праглянеш ты, народзе,—
Арліным лётам узьляціш?
Пасьцель пуховую пасьцеліш
Сваім замучэным дзецям,
Нясьмелых песьнею асьмеліш,
Якой сягоння бедзен сам?..
Як страшна збуджэным хадзіці
Між наспаў, зломаных крыжоў!
