Што падобен быў дрэву хадзячаму.
Зварухнуўся Лявон,
Як вада, як агонь,
Пазнаў сілу ў сабе небывалую;
Ўжо беда—не беда,
Ўжо нуда—не нуда,
Запеў песьні свае разудалые.
Земля стогне, дрыжыць,
Як пяе, як крычыць,
Як прасьвету сабе дамагаецца,
Аж ат песень такіх
Страх напаў на другіх,
І вось чорная моц падымаецца.
І пашло ўсё ўверх дном.
Сьвісты, енкі кругом,
Груганы на дабычу злетаюцца:
Шчасьце даць бедаку
Ня ўсім шло на руку,—
Не ў руку, што Лявон прачухаецца.
Дарма сілен Лявон
І адважны так ён,—
На падмогу дарма ён надзеіцца:
Галава у баю
Даў за праўду сваю,—
Толькі памятка—насып віднеіцца.
Ляжыць, дрэмле Лявон,
На грудзях вырас клён;
Калі-ж вецер на сьвеце расходзіцца,
Шуміць шумна той клён:
Ешчэ ўстане Лявон—
Гэй, Лявоны у нас не пазводзюцца!
(Перэстаўшы пець).
Вось і канец вам песьні-байцэ,
Ці ў ёй панятна толькі ўсё?..
Калі не так што—выбачайце,
Даконьчэ вашэ вам жыцьцё.
1-шы падарожны.
О, песьню важную такую
