І з ім мы тут не замарудзім
Лясным патсуседзям на зло.
(Запаліваючы лом).
Гары, гары, ламок, агніста!
Вы, братцы, сядзьце у кружок,
І да зары да залацістай
Нас будзе слухаць сасьнячок.
Аткуль—ці песьнею, ці казкай
Начаць вам думкі весяліць?
3-ці падарожны.
А ўжо, калі там ваша ласка,
То й песьню можна закаціць.
1-шы падарожны.
А посьле скажэш, дабрадзею,
Хто ты, аткуль, куды ідзеш?
Цаніць людзей і мы умеем,
Хоць маем гэткіх што раз меньш.
Незнаёмы.
Ну вось і слаўна! Што больш трэба?—
Агонь, суседзеў грамада;
Навокал лес, над лесам неба,
А там—і зорак чэрада.
Люблю я гэткіе прыцуды!
Тут чэлавек—як чэлавек;
За думкай думка мкнецца ўсюды,
Сон не чэпляецца павек.
(Пяе).
Жыў на сьвеце Лявон,
Молад, дужы быў ён,
Толькі з волей і долей не бачыўся:
Сонны сэрцэм, душой
Дрэмаў ў хаце крывой,
А выходзіў—сьлезамі сьлед значыўся.
Аж вось чуе Лявон
Са ўсіх клікі старон,
Што ён дурэнь, жыве па быдлячаму,
Дый сам тут зразумеў,
Што дум сьветлых ня мёў,
