Перайсці да зместу

Старонка:Шляхам жыцьця (1913).pdf/24

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Гэта старонка была вычытаная

Ляжэ крушнею там вежа, звон і я сам.
Арол-птушка ўскрыліцца пад небам.
А навокал гары задымяць сьцежары,
Груганамі ўскалышуцца вербы…
.............
І весна, і зіма. Быў званар і нема.
Ціха, ціха на белым прасторы.
Толькі жыў не жывы звону гул вечэвы,
Аб тым шэпчуць дубы, ясакоры.
Йдзе, сыходзіць лет шмат. Званара помніць брат,
Помніць звон, а сястрыца—званніцу.
Аб высокай гарэ, дзе ніхто не арэ,
Казкі-байкі ліюцца крыніцай.
Як у прошчу па лек, стане йсьці чэлавек
К мохам высланай крушні камення,—
Ад звана чэрапок, цэглы—мура кусок
Будуць несьці падмогу ў цярпенню.
Буду ўсё званаром, хоць даўно пад дзярном
Сьпіць мая галава маладая.
Эх, бо ведае сьвет, што вялікіх дум цвет
Адно толькі на зломе ўзрастае.

|}



* * *

Не ўздыхай, не бядуй, брат, замучэны мой!
І жыцця, не кляні, не кляні!
Думу-несьню запей, стань адважнай ступой,
Ешчэ раз, не засьні, не засьні!
Хоць за хмараю хмара плыве чарадой,
Сільней хмар—гэта сонца агні.
І ты, брат, не бядуй, рвіся к сонцу душой,
Ешчэ раз, не засьні, не засьні!
Болей крыжам адным—гэта цень прад зарой,
А там лепшые новые дні!
Дык не плач жэ, брат мой, запей песьню са мной!
Ешчэ раз, не засьні, не засьні!