Ўвакруг гэтай душы дудара-званара
Казак дзіўных злажылась німала.
Кажуць, толькі як выйдзе і ўдарэ як ён
Па струнах з неатступнаю песьняй,—
Сон злетае с павек, болю цішыцца стогн,
Не шумяць ясакоры, чарэсьні;
Пушча-лес не шуміць, белка, лось не бяжыць,
Салавей-птушка ў той час сьціхае;
Паміж вольхаў рэка, як што дзень, не бурліць,
Паплаўкі рыба-плотка хавае.
Прытаіцца да моху русалка, лясун;
Каня вечнага «піць» не заводзе;
Пад звон-песьню жывучых гусьляравых струн
Для ўсіх папараць-кветка ўзыходзе.
V.
Прывела гусьляра з яго ніўных сяліб
Дворня князева ў хорам багаты;
Пасадзілі на ганку, між клёнаў і ліп,
На цэгляным парозе магната.
Невыдумная сьвітка—убор на плечах,
Барада, як сьнег белы—такая,
Незвычайны агонь у задумных вачах,
На каленях ляглі гусьлі-баі.
Водзе пальцэм худым па сталёвых струнах,
К песьні-музыцэ ладзіцца, строе;
Вотклік бьецца ад струн па сьцюдзёных сьценах,
Заміраючы ў сковах пакояў.
Вось настроіў, навёў тон у струнах, як сьлед,
Не зірнуўшы на гулі ні разу,
І сядзіць гэты сумны, як лунь, белы дзед,
І чэкае ад князя прыказу.
VI.
«Што-ж маўчыш ты, гусьляр, ніў, лясоў песьне-бай,
«Славай хат маіх подданых слаўны?!
«Нам сягоньня зайграй, нам сваіх песень дай.
«Князь умее плацціць незвычайна!
«Запяеш па-душы, дасі ўцехі гасьцям—
«Поўны гусьлі насыплю дукатаў;
