Старонка:Шляхам жыцьця (1913).pdf/221

Мо’ і год не мінуў, як шынель я надзеў,—
З дому вестку дастаў, што матуля ўмерла;
Сьлёзы хлынулі мне, прост, на сьвет не глядзеў;
Жаль яшчэ і цяпер—не дакучнай была…
У паходзе былі, і прыехаць ня мог
Доўг апошні, хаўтурны, радзімай аддаць;
І пасьля, да канца маей службы, ўжо Бог,
Хоць магілкі яе, не судзіў агледаць.
Ну, аб Еўцэ чаму—ты спытаеш—маўчу?
От, пісалі, што жыва, здарова, і ўсё.
Верыў гэтаму я і снаваў ў ціхачу
Думкі, як гэта мы з ёй устроім жыцьцё.
Хоць далёка стаяў, а любіў, ўспамінаў,
І ахвоты ня меў да другіх да дзеўчат:
Ёй аднэй пісьмы слаў і спакою не знаў,—
Ўсё чэкаў таго дня, калі пусьцюць с салдат.
Так сышло колькі год, аж нарэшце і срок
Маей службы прышоў—атпусьцілі саўсім.
Я вярнуўся і што-ж? Э, мой мілы браток!—
Была замужам Еўка за бацькам маім.
Што прышло ў галаву за стараго пайці—
Над адгадкай такой думак я не ламаў:
Сіратою была, а у простым жыцьці,
Хто пасватаўся перш, той і верх атрымаў.
Сам згадаеш, што я перажыў у той час,—
Колькі ў роднай хаціне паспытываў мук.
Чаму лепш не ўзяла сьмерць каторага з нас?
Хлебам хлеб ня быў мне, ўсё валілася з рук.
А яна—ўжо пры мне—ўсё хмурней с кожным днём…
Дзе шчасьлівы той сьмех, дзе вясёлы паглёд?
Часам разам неўзнак—я, яна уздыхнём,
Ды я ў поле скарэй, а яна—ў вагарод.
Так праходзілі дні ў злыбядзе, а яна—
Наша мачыха ўжо—бачу тае ў вачах;
Бацька хмур, не глядзіць і маўчыць, як сьцена:
Ношку добрую нёс, знаць, і ён на плечах.
Год ня болей прайшло нам такога жыцьця…
Як казалі ў сяле—нехта кінуў урок…
На душы дзьве паменьшала наша семья:
Еўку Бог к сабе ўзяў, я сюды с хаты ўцёк.