Старонка:Шляхам жыцьця (1913).pdf/214

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Гэта старонка была вычытаная

У Піліпоўку.

… Помню, ў Піліпоўку гэта было.
Ой, спаганяў сьнег ахвоту!
Долы, дарогі, як ёсць, занясло;
Гурбы, як горы, ля плоту.
Страшную людзі цярпелі зиму:
Дзіка мяцеліцы вылі,
С трэскам марозы гасілі ў сьцяну,
Птушэк у лёце глушылі…
Ночка над вёскай. Во ў хаце аднэй
Курыцца дымна лучына.
Месьціць хацінка са жменю людзей:
Бацьку, матулю і сына.
Бацька, сагнуўшысь, сядзіць за сталомъ;
Блудны, прытухлые вочы…
Печку падпёршы схудалым плячом,
Маці паціху хліпочэ,
Далей, ля сьценкі, палочэк стаіць.
Думкі бацькоў там аж млелі:
Сын іх, Сымонка, тры дні ўжо ляжыць,
Тры дні на божай пасьцелі…
С самых дзён малку Сымона свайго
Так гадавалі, пясьцілі!
Меці на старасьць падпору з яго
Думкі супольна раілі.
Малец—як лялька, крэпячы, як дуб,
Прызыў падходзіў на лета,—
Высах, як шчэпка, стаў ціхі, як слуп,—
Песьня няпетая сьпета!
Тры дні назад ешчэ з бацькам яны
Шуркі у лесе стаўлялі;
Гулка гудзелі там іх тапары,
Елкі, асіны стагналі,
Вечэрам, дзіва! ні стуль і ні ссюль
Злёг і ляжыць, як павала;
Радзілась маці ўжо многа бабуль,
Зёлак усякіх давала,