Гэта старонка была вычытаная
Гаварыце, думкі,
Пакуль сонцэ ходзе,
Аб маей старонцэ,
Аб маім народзе.
Хай нясецца жальба
Там, гэй, на прывольле
Аб тэй нашай крыўдзе,
Аб тэй горкай долі!
Можэ хто пачуе
Розгалас прастачы,
Ўстане і прагляне,
Ўсю непраўду ўбачэ.
II.
У вадным куточку
Беларусі нашай
Пры узгорку лесу,
Пры лагчынцэ пашы
Меж кустоў, с-прад летаў
На пустым дзірвані
Пасяліўся Юрка,
Дзягель па празванні.
Туга йдзе с-пачатку
На такім загоне:
Ані тых будынкаў,
Ні ўзараных гоняў.
І наш Дзягель часта
Са сваёй сямьёю
Зліўся, як за грошы,
Потам ды сьлязою.
Год за годам сходзіць,
Бачуць гаспадары:
Юрка арэ, сее,
Цярэбіць гушчары;
Чынш двару заплаціць
Талакой, грашыма,
І жыве так, як-бы
Ў Бога за плячыма.
Зацьвілі загоны
Уселякім збожэм;
