Старонка:Шляхам жыцьця (1913).pdf/199

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Гэта старонка была вычытаная

Ліхата апанавала
І капцы, і ськібы.
Атплацілі роднай матцэ
Княжэняты-дзеці:
Відмай кінулі бадзяца,
Сіратой гібеці.
Ходзюць, гонюць сухавеі
Праўданьку сьвятую;
Брата брат не разумее,
Брата брат катуе.
Я на гэтым на кургане
Ўсё сяджу і плачу,
Ўсё чэкаю зьмілавання,
Дый ні скуль не бачу.
Ці апомнюцца сыночкі
У сваей правіне?
Ці загінуць сярод ночкі,
Што і сьлед загіне?..
..............
Стогнуць ветрам калыханы
Ліпы ды бярозы,
А ноч сее скрозь туманы
Золь, слату, як сьлёзы.
Лапацяць крыламі жутка
Кажаны, начніцы,
Як-бы суд спраўлялі тутка
Ведзьмы-чараўніцы.
А душа сама—без хаты,
Знаць, з вялікай мукі
То зрывае с сябе шаты,
То ў крыж зложэ рукі,
То паказвае на плечы,
То капец абойме…
Бог яго усё дарэчы
Зразумее, пойме!
Можэ з іншаго хто краю
Скеміў-бы сумленне,
Што яна там вычварае
З жалю і цярпення.