Старонка:Шляхам жыцьця (1913).pdf/193

Самі сьціхлі, занямелі,
Мне ўчэрашні дзень згубілі?
А на што-ж мне на каляды
Галасілі па-хаўтурну?
Самі вылеглі загладай,
Я у жальбе сную бурнай.
А на што ўсё гаварыло:
Жджы на кветку, на Купальле!
З году ў год чэкаю мілай,
І шукаю бліжэй, далей.
Можэ тамка? можэ гэтта?
Пнуся, рвуся ў зад і ў перад—
І на лета, ўсё на лета…
Вязьнем я і кветка ў нерат.
Не трашчыце, не шасьціце,
Сухалесы, пустацьветы!
Дайце кветку, дайце жыці,
Не чаруйце у сусьветы!
Мох, чарнобель, расхіліся!
Кветка, кветка, выглянь сьмела!
Чорнай кроўю ўвесь абліўся,
Сухажыльле зводзе цела…
Стой! Здаецца, вун зірнула,
Як-бы зорка, як-бы сонцэ…
Ах, ня тое! Адвярнула!..
— Гэта шышка на сасонцэ».
І пабег, пабег па лесі,
Закруціўся дымам-пылам,
Стаў, глядзіць, на грудзі зьвесіў
Галаву над пнём пахілым.
А Дух Пушчы с пушчай разам
Успамінкі ўспамінае,
І так далей кажэ сказам,
Ночка слухае немая.
«Вырві сэрцэ, высуш сэрцэ,
Запалі агнём, як сьвечку!
Не глядзі, што кроў сатрэцца,
Не паглядывай на печку!
Як ноч прыйдзе, гэта ночка,
Выйдзі с сэрцэм, як с паходняй,