Старонка:Шляхам жыцьця (1913).pdf/192

Ты ешчэ не дарасьціўся
Цьвет пасьцігнуці жаданы.
Бачыш, ночэнька, як сажа,
Жджы лепш раніцы, ня кветкі!»
Так Дух Пушчы с пушчай кажэ
Чэлавеку на пасьледкі.
А ён блудзе, ходам ходзе
Тамка, тутка, далей, бліжэй,
То скрадаецца, як злодзей,
То бярэцца плазам-крыжам,
То абыйме дрэва-елку,
То рукамі водзе пуста,
То пагоне с хвойкі белку,
То спужае птушку с куста.
Пад нагамі мох шапочэ,
Лісьці ласюцца па твары,
Ён шукае і мармочэ,
Як ня чуе чараў-мараў.
«Проч загіньце, ведзьмы, злыдні!
Вун вам верас, вун вам лычка;
Ці няўжо вам не абрыдне
Шаматаці мной, як тычкай.
Шоў я полем, сенажацей,
Шоў гарою і далінай,
А тут кветкі не спагнаці,
Хоць хавайся ў дамавіну!
А на што ж мне над калыскай
Аб ёй ночка напевала?
Напевала, што ўжо блізка,
А пасьля сама схавала.
А на што-ж мне на папары
Насьвістовыла жалейка,
Жальма жаліла на сквары?
Аж і сьціхла, дабрадзейка!
А на што-ж мне звонам косы
Вызванялі на прасьцягу?
Самі выгубілі росы,
Мне пакінулі боль-смагу.
А на што-ж мне на вясельлі
Пелі, гралі, чаркі білі,