«Эх, лоўкая, шэльма, і ўсё есьць ахвотне!
«Німа ў бягу лепшай. Аддам за паў-сотні.
«Гіршонак Гаенскі прыходзіў сягоньня,
«Бяз торгу клаў сорак і пяць на далоні».
Як гэта пачуў я, ўсяго аж затрэсла!
Куды тут нячыстая свата занесла?
А ён (пакой вечны), не сьцяміўшы рэчы:
«Мы ў сваты прыехалі к вам, чэлавечэ!
«Хлапец і ня бедны, і добрай натуры,
«Завецца Міхалка, жыве каля Жмураў…»
Я лыпнуў вачыма. Тут зноў не ўспадзеўкі:
«Даруйце, васпанство: німа ў мяне дзеўкі!
«Ўсіх баб—мая баба, дый гэтая кляча,
«Ніхто ў мяне больш іх ня чуў і не бачыў!»
Каб лепей хто ляпнуў анучай па мордзе,
Як гэта пачуці у гэткай прыгодзе!..
Як вышаў я с хаты, як селі мы ў сані,
Як ехаў я с сватам,—хваліў як, ці ганіў,—
Вы сьмейцеся самі ці лайце ад ведзем:
Мы с сватам тым часам к другой дзеўцэ едзем.
Бо трэба вам ведаць, што сват мой, Кандратка,
Ні ў чым не атступіць, хоць шло-б ня ўсё гладка.
Прыехалі. Зноў гэтак сама сустрэлі.
Сват мой падбадрыўся, мяне больш асьмеліў.
Дый мне лягчэй стала: тут бачу дзяўчыну,
Хоць дзеўка, сказаць,—адпусьці, Божэ, віны!..
Сват гэтаго толькі не цяміць нічога:
Яму ўсюды проста як з моста дарога.
Гарэлка ізноў на стале загасьціла,
Пайшло дзела ладам; бяседа—аж міла.
Дзяўчыну ўжо маем—што болей нам трэба?
Дый буталь гарэлкі—к ёй хлеб і да хлеба.
Ўсё гэта ня кепска—па першай неўдачы,
Аж з радасьці сват мой чуць-чуць не заплачэ!..
А я пагледаю к дзяўчыне з-за пляшкі,—
Па целе так проста і скачуць мурашкі!
Кляну ў духу жонак, сватоў ўсіх і дзевак…
Тут быў для мяне не канец неспадзевак!
Не даў, знаць, Бог шчасьця мне ночкаю гэтай,
Ці мо пад такою радзіўся плянэтай…
Старонка:Шляхам жыцьця (1913).pdf/186
Выгляд
Гэта старонка была вычытаная