Старонка:Шляхам жыцьця (1913).pdf/185

С сабой у дарогу гарэлкі набралі,—
Шынок быў пад Гайнай, шынкар зваўся Гдалей,—
Конь добры быў сватні, званок прычапілі,
З бутэлькі пацягнем—што значаць там мілі.
Эх, чаркі вы, чаркі, хто з вамі задрэме?
Беда—не беда, акіан—па калені!
— Гэй, крыкну, кіруй, сват! Конь прэ ва ўсе ногі,
Хоць дзеўкі ня знаў я, а сват—к ёй дарогі.
Кіруй, сват!—Мінаем даліны і горы;
Ноч ясна, марозна—і месяц, і зоры.
Званок заліваецца, сьвішчуць палозьзя,
Сьнег скачэ, конь пырхнеў—тры пляшкі у возе!..
Ляцім… Вось прыехалі, вылезлі с санак;
Сабака забрэшэ; хтось вышаў на ганак.
— «А хто там?»—так чуем.—«Свае, кажэм, людзі».
— «Дык проша-ж у хату!»—Сват нешта марудзе.
Ідзём. Вось і ў хаце. Лучына палае.
Я толькі гляджу, дзе мая маладая.
С парогу сказалі, як сьлед, «…пахвалёны!»
— «На векі!»—сказаў гаспадар на паклоны
І просіць садзіцца. Мы селі на лаве.
Ці гладка рэч, думаю, пойдзе аб справе?
Ня быўшы ў такіх перэплясах ніколі,
Сам неяк ня свой я, баюсь мімаволі.
Дасталі тытун, затуманілі люлькі,—
Капшук мой быў слаўны—дастаў ад бабулькі,—
І, як-бы нідзе ні аб чым і не дбаем,
С пустога ў парожняе пераліваем:
Адны хтось маўчаць з нас, а слухаюць тые,
Ці тые замоўкнуць, каб чулі другіе.
Прайшло с паў-гадзіны. Тут сват азірнуўся,
Выходзіць у сенцы, з бутэлькай вярнуўся
І гутарку аб інтэрэсе заводзіць.
«Пачну, кажэ, проста: круціць нам ня ўходзіць.
«Прыехалі к вам мы тавар агледаці;
«Барыш на стале во, і мы ў вашай хаці!»
(Вось гэтак, прымерам, па добрай ахвоце
Сваты пачынаюцца ў нашай прасто́це).
Тут наш гаспадар, як ні ў чым не бывала,
Вядзе ў сенцы нас, дзе кабыла стаяла!