Старонка:Шляхам жыцьця (1913).pdf/184

Ідзём. І Юрка дрыпе ззаду.
Прышлі. З увагай, як належэ,
Давай шукаць пужалу, здраду
Па ўсіх вуглох, куткох манежа.
Аж, бач, у куце, у мякіне
Ляжыць сьвіня, як усе сьвіні!!!
Ўсе ў рогат! кпінкі і прытыкі
Пашлі у ход на ўсе староны.
Зух Юрка! Чорт жыў і вялікі!
Ці не пагнаць вадой сьвянцонай?..
А Юрка… Юрка с пустамелі
Стаў с часам сьмелым і на дзелі.

|}

---

Сват.

(З апаведання старога дзяцюка).

Ня зведаўшы броду,
Ня сунься у во́ду.
(Прыказка).

«Гэй, лінь там у чарку!—Вы-ж ціха быць хлопцы!
Ты, Ганька, агню мне нашчупай у копцы,
Як лыкну, як пыкну, дый збаю ў прыпеўцэ,
Як быў я малодшым, як сватаўся к дзеўцэ».
— Вось гутаркай гэткай азваўся Міхалка,
Вядомы ўсім чыста манюка, брэхалка.
— Зімой было гэта,—гаворыць ён далей,—
Дзянькі месаеду прышлі, загулялі,
І ўсё загуляла: дзень будні—нядзеляй,—
Німа таго дня—вечарынкі, вясельля.
Папіў той гарэлкі, той едзе у сваты;
Бяз госьця, бяз чаркі ня нойдзеш тэй хаты.
Глядзеў я, глядзеў я,—дый вытрымаць трудна!—
А быў я натуры ня вельмі маруднай.
Сюд-тут—і гатова: ўжо еду са сватам,
— Памёр (пакой вечны!), ўсё звалі Кандратам,—
Знаў добра, як, што, да чаго ў такім разе,
Па слова ніколі ў кішэню не лазіў.