І мы самі нават мо’ не спазнавалі,
Як у думках нашых цябе гадавалі,
Як цябе хавалі ў шчасьці і нешчасьці
Ад напраснай злосьці, ад людзкой напасьці.
Ты ў жыцьці вяло нас с хвалай і нехвалай;
Быў час—свае правы чужым дыхтавало;
І цяпер хто зводна над табой сьмяецца,—
Гэта або вецер, што ў платох трасецца,
Або той сьмяецца, хто ня знаў ніколі
Чэлавечых думак, чэлавечай долі,—
Хто ў грудзях гадуе злосна, непрытворна
Замест сэрца—камень, мест душы—дым чорны.
Як жыло ты з намі—будзешь вечна жыці,
Грамадой мільёнаў с сьветам гаманіці…
С попелу мінуўшых дзён сьляпых, крывавых
Весела узойдзе рунь сьветлянай славы,
І радзімым словам рукой мазалістай
Беларус упішэ на страніцы чыстай
Кнігі ўсіх народоў важна, ў непрымусе
Сумную аповесьць роднай Беларусі.
|}
|
«Нашай Ніве». Са шчырым прыветам яе
пяцілетняй ідэёвай працы для многамільённаго беларускаго народу. Не загаснуць зоркі ў небе, |
