Старонка:Шляхам жыцьця (1913).pdf/118

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Гэта старонка была вычытаная

І кожны, хто мяне спытае,
Пачуе толькі адзін крык,
Што хоць мной кожны пагарджае,
Я буду жыць!—бо я мужык!

|}



Аб мужыцкай долі.

1.

Дайце скрыпку мне маю,
Дайце мне мой смык!
Я зайграю, запяю,
Як жыве мужык.
Глянь: вялікае сяло—
Ветрам хоць разьвей,
Завяло-ж там, завяло
Бяздолле людзей!
Бачыш, быццам чэлавек,
Векам малады:
Сьлёзы лезуць с-пад павек,
Гнецца ад бяды.
Сіла згублена ў палёх,
Сышла ні за грош,
Дыхавіца у грудзёх,
У каленях дрож.
Колькі слава і рука
За жыцьцё цярпіць!
Адно доля бедака
Сном вячыстым сьпіць.
За ўсю працу, за ўвесь труд,
Зьвярнуцца к каму?
Камень голы там і тут
Платаю яму.
Летам выаздабе ў пот
Мачыху—зямлю,—
Ў восень схопе недарод
За работу ўсю.