Старонка:Шляхам жыцьця (1913).pdf/109

Над рэкой, дзе каліна,
Сенажаць церабілі;
У сяле, дзе хлапчына,
У паход затрубілі.
Перэстала каліна
У цьвяточкі ўбірацца;
Перэстала дзяўчына
З ненаглядным стрэчацца.
Бедавала зязюля,
Што каліны не стала;
Бедавала матуля,
Што дзяўчына ўсыхала.
Па рэцэ гналі хвалі
Ў даль галіны каліны;
Людзі ў рэчцы шукалі
Самагубкі—дзяўчыны…
Над рэкою ў спакою
Зацьвіла зноў каліна,
А ў зямельцы пад ёю
Спала наша дзяўчына.

|}

---

Як у повесьці.

Шлях. Каля шляху лес хілкі.
Вёска, дзе лес, і магілкі;
Ў вёсцэ—с сьвятліцай хаціна,
Ў хаце—з бабуляй дзяўчына.

Там жэ паблізку стаяла
Гэткая-ж хатка без мала,—
Хлопец у хаце жыў з дзедам,
Быў тэй дзяўчыны суседам.

Звалі дзяўчыну Маланкай,
Хлопца, чуў, клікалі Янкай;
Зналіся з малку абое,
Зналі і сёе, і тое.