гійны ды неўгаворны. Вы мне можаце пярэчыць, што вам не пагражае непасрэдная небясьпека. Дык зірнеце!
Ён тыркануў пад нос фэльдкурату сваю запісную кніжку.
— Бачыце: фэльдкурат Матыяш памёр тыдзень таму ў заразным шпіталі ў Брнэ. Хоць ты гвалту крычы. Не заплаціў мне тысячу восемсот крон ды ідзе ў халерны барак саборваць нейкага чалавека, да якога ніякіх адносін ня мае.
— Гэта быў яго абавязак, мілы чалавек, — сказаў фэльдкурат. — Я тож пайду заўтра саборваць.
— І тож у халерны барак, — зазначыў Швэйк. — Вы можаце пайсьці з намі, зірнуць, што значыць — ахвяраваць сабой.
— Пане палкавы ксёндз, — сказаў настойлівы пан, — дайце веры, я згалеў дашчэнту. Вайна вядзецца, як відаць, затым, каб перавесьці на той сьвет усіх маіх вінавайцаў.
— Калі вас павалакуць на вайсковую службу, — зноў утырыўся ў гутарку Швэйк — мы з панам фэльдкуратам адправім малебен, каб з боскай дапамогай самая першая граната выправіла вас на той сьвет.
— Васпан, я прышоў да вас за сур'ёзнай справай, — сказала гідра, зьвярнуўшыся да
