— Так точна, пане фэльдкурат, пакіну вас адных.
І пайшоў на кухню.
У пакоі тымчасам ішла дужа цікавая гутарка.
— Вы прышлі атрымаць грошы па вэксалі, калі не памыляюся? — запытаўся фэльдкурат у свайго госьця.
— Так, і спадзяюся...
Фэльдкурат уздыхнуў.
— Чалавек часьцяком трапляе ў такое становішча, што яму нічога больш не выпадае рабіць, як толькі спадзявацца. О, як прыгожа гучыць слова «надзея» з тае высока-поэтычнае трыяды «Вера, Надзея, Любоў», якая ўздымае чалавека над жыцьцёвай будзеннасьцю...
— Я спадзяюся, пан палкавы ксёндз, што сума...
— Бязумоўна, васпане, — перапыніў яго фэльдкурат, — магу яшчэ раз паўтарыць, што слова «надзея» надае чалавеку сілы ў яго жыцьцёвым змаганьні. Ня губляйце і вы надзеі. Як добра мець пэўны ідэал, быць бязьвінным, бязгрэшным стварэньнем, якое дае грошы пад вэксалі і спадзяецца атрымаць сваячасова грошы назад. Спадзявацца заўсёды спадзявацца, што я за-
