— А што вам тут трэба?
— Так што загадалі вac завесьці, пане фэльдкурат.
— Значыцца, вы мяне павінны завесьці... А куды-ж мы пойдзем?
— Да вас на кватэру, пане фэльдкурат.
— А навошта мне йсьці да сябе на кватэру? Хіба я не на сваёй кватэры?
— Ні ў якім разе, пане фэльдкурат, вы на калідоры ў чужым доме.
— А яааак я сю... сюды трапіў?
— Так точна, вы прыходзілі ў госьці.
— У госьці?.. У го-госьці... я... ня... прыххходзіў... Памммыляецеся...
Швэйк падняў фэльдкурата і прыставіў яго да сьцяны. Фэльдкурата тузала з боку ў бок. Ён паваліўся на Швэйка і сказаў:
— Здаецца, я вввалюся. Вввалюся, — пераказаў ён і засьмяяўся дурным сьмехам.
Нарэшце, Швэйк патрапіў прьціснуць фэльдкурата да сьцяны, і той зной зачаў быў дрымаць.
Швэйк узбудзіў яго.
— Што вам трэба? — праказаў фэльдкурат