якога веравызнаньня. Не шанцуе мне, ды й годзе.
Фэльдкурат зірнуў на Швэйка, з хвіліну змоўчыў, потым палэпаў Швэйка па плячы і сказаў:
— Дапіце царкоўнае віно, што там ад мяне засталося, і лічыце, што вы нанова ўвайшлі ва ўлоньне каталіцкае цэрквы.
Рэлігійны дыспут.
Швэйк цэлымі днямі, траплялася, ня бачыў ахоўніка салдацкіх душ. Свае духоўныя абавязкі фэльдкурат чаргаваў з гулянкамі і досыць рэдка стыкаўся ў хаце, дый то прыходзіў увесь завэдзганы і пакомчаны, нібы марцовы кот пасьля вандраваньняў па стрэхах.
На тыя выпадкі, калі фэльдкурат прыходзіў начаваць дахаты, ён, кладучыся спаць, гаманіў са Швэйкам пра высокія матэрыі, пра духоўны экстаз, і пра радасьці мысьленьня, а часам спрабаваў імпровізаваць вершамі ці дэклямаваць Гэйнэ.
Швэйк адправіў з фэльдкуратам яшчэ адну палявую імшу, у сапёраў. Туды-ж сама ў памылцы запрасілі другога фэльдкурата, былога
