прануцца. Фэльдкурат слухаўся, але протэставаў перад нявіднымі слухачамі:
— Вось маеце, панове, — зьвярнуўся ён да шафы і фікуса, — як са мной абыходзяцца мае сваякі! — Ня вызнаю ніякіх сваякоў! — разьлютаваўся ён, калі Швэйк клаў яго на ложак. — Хай паўстане супроць мяне зямля і неба, я й тады зракуся іх.
І ў пакоі разьлёгся фэльдкуратаў хропат.
∗
∗ ∗ |
На гэту самую пару прыпадае і Швэйкава візыта на сваю былую кватэру да свае старое служкі пані Мюлер. Швэйк засьпеў у хаце толькі стрэчную пані Мюлер, якая, плачучы, паведаміла яму, што пані Мюлер арыштавалі ў той самы вечар, як завезьлі Швэйка на вайсковы набор. Старую судзіў ваенны суд, і дзеля таго, што не знайшлі ніякае віны, яе завезьлі ў концэнтрацыйны лягер у Штэйнгоф. Ад яе быў ужо ліст. Швэйк узяў гэтую сямейную рэліквію і прачытаў:
«Любая Ганначка!
Нам тут дужа добра, і ўсе мы здаровы. У мае суседкі па ложку сыпны — а ёсьць і
