Нарэшце, ён заснуў са словамі, што ён патрабуе, каб яго улічылі за чалавека, які мае аднакавую вартасьць з сьвіньнёй.
∗
∗ ∗ |
Калі назаўтрага ўраньні Швэйк увайшоў у пакой да фэльдкурата, той ляжаў на канапе і натужана разважаў аб тым, як магло здарыцца, каб яго так дзіўна аблілі, што ён прыліп штанамі да скураной канапы.
— Маю гонар далажыць, пане фэльдкурат, — растлумачыў Швэйк, — што вы ўначы...
Колькі слоў высьветлілі фэльдкурату, як глыбока ён памыляўся, думаючы, што яго нехта абліў.
Прачнуўшыся з надзвычай цяжкой галавой, фэльдкурат быў у панурым настроі.
— Ніяк ня ўспомню, — сказаў ён, — якім парадкам я трапіў з ложка на канапу?
— Вы там зусім і ня былі. Ці толькі мы прыехалі, адразу паклалі вас на канапу, бо далей у мяне не хапіла сілы.
— А што я нарабіў? Можа я чым напракудзіў? Ці ня быў я п'яны?
— Ушчэнт, — адказаў Швэйк, — як пласт, пане