Фэльдкурат голасна лічыў аплявухі, якія даваў яму Швэйк, і быў бясконца здаволены.
— Эх, любата! — крыкнуў ён. — Гэта карысна для жывата, дапамагае страўнасьці. Дайце мне, калі ласка, яшчэ адзін раз поўху.
— Шчыра дзякую! — сказаў ён, калі Швэйк здаволіў яго хаценьне. — Сып да краю. Разьдзярэце мне яшчэ камізэльку, прашу вас.
Ён стаў выказваць самыя дзіўныя жаданьні. Так, ён захацеў, каб Швэйк адарваў яму нагу, задушыў яго, абгрызаў яму ногці і вырваў усе кірмашовыя зубы.
Ён выказваў ахвоту прыняць мучальніцтва і вымагаў, каб Швэйк адцяў яму галаву і кінуў яе ў торбе ў Малдаву.
— Мне дужа да твару быў-бы вянец з зорачак навакол галавы, — зазначыў ён у захапленьні. — Штук дзесяць я бадай узяў-бы.
Потым ён стаў гаварыць пра скачкі, але неўзабаве перайшоў на балет, на якім, аднак, тож ня доўга затрымаўся.
— Вы танцуеце чардаш? — запытаў ён Швэйка. — А танец медзьвядзёў? Во гэтак...
Ён хацеў быў падскочыць, але паваліўся на
