Па Швэйкавай пропозыцыі яны зноў крануліся ў дарогу, і фэльдкурат пачаў запальваць свой бруштынавы муштук.
— Не гарыць, — праказаў ён у роспачы, зглуміўшы на гэтую справу цэлы карабок запалак. — Гэта вы мне ўсё гасіце.
Адылі ён зноў адразу згубіў нітку гутаркі і зачаў сьмяяцца.
— Во, пацеха. Мы зусім адны ў транваі. Ці праўда, колега?
Ён стаў капацца ў сваіх кішэнях і крыкнуў:
— Я згубіў свой білет. Стойце, стойце, я павінен знайсьці свой білет.
Потым пакорліва махануў рукой.
— Усё роўна, едзь...
Нарэшце, ён стаў лапатаць нешта зусім бязглуздае:
— У большасьці выпадкаў... Так, усё ў парадку... У кожным выпадку... Не, вы глыбока мыляецеся.. На другім паверсе... Дайце веры, васпані, справа ідзе не пра мяне, а пра вас... Чалаэк, дайце рахунак... Я — ушчэнт...
У паўсьне ён пачаў спрачацца з нейкім уяўлёным супраціўнікам, які нібы-та сьпіраўся за права сядзець у рэсторане ля вакна. Потым ён