бацца з нагамі на сядзеньне. — Ня думай, што я ня здолею прывучыць цябе да парадку...
Фэльдкурат прыціх і маленькімі сьвінячымі вачмі стаў пазіраць з фурманкі, дрэнна ўсьведамляючы, што з ім дзеецца.
Ён пераблытаў усе разуменьні і, зьвяртаючыся да Швэйка, у замяшаньні сказаў яму:
— Адчынеце мне прыбіральню першае клясы, бабуля.
І разам з гэтым памкнуўся спусьціць штаны.
— Зараз-жа зашпіліся, чорт сьвінячы! — цыкнуў на яго Швэйк.
— Усе рамізьнікі цябе ўжо знаюць; аднаго разу ты ўжо абблюваў усю фурманку, а цяпер яшчэ гэта. І ня думай, што ты зноў здолееш не заплаціць, як тады...
Фэльдкурат мэлянхолічна ўзьлёгся галавой на рукі і запеў: «Ніхто мяне не кахае»... Але зараз-жа перапыніў свае сьпевы і праказаў:
— Даруйце, мой даражэнькі, вы — ёлуп! Я магу пець, што мне ўздумаецца.
Ён, відаць, хацеў высьвістваць нейкую мэлёдыю, але замест яе з вуснаў у яго сарвалася такое гучнае: «Тпррр», што фурманка спынілася.
