якая будзе мець самастойную нацыянальную вартасьць і будзе патрэбнай пры ўсялякіх гістарычных абставінах. Такое палітычнае захаваньне я лічу скурніцтвам і звычайным круцельствам.
Я пераканаўся, што беларускае пытаньне можа быць вырашана толькі тады, калі прападзе тая галоўная перашкода, якая стаіць на дарозе да яго вырашэньня—гэта факт існаваньня камуністычнае дыктатуры ў Савецкай Беларусі.
Калі гэтая дыктатура будзе павалена—толькі тады адчыняцца магчымасьці для зьдзейсьненьня нашых палітычных і нацыянальных ідэалаў, толькі тады Беларускі Народ зможа ўзяцца за адбудаваньне свае Бацькаўшчыны.
Для гэтае працы будуць патрэбны ў вялікай колькасьці здаровыя грамадзкія сілы. Да гэтага, паваротнага ў гісторыі мамэнту, трэба шыкавацца шляхам пабудаваньня і ўзмацненьня слабенькай пакуль што беларускай грамадзкасьці.
I гэтую адбудову і ўзмацненьне можна вясьці толькі тут у межах Заходняй Беларусі—як бы цяжка ня было, бо там за камуністычным кардонам да такой працы няма магчымасьці нават прыступіць. Такую працу клеймяць там як нацыянал—фашызм, за што камуністы ставяць лепшых сыноў нашай Бацькаўшчыны пад мур. Цэнтр гэтае працы і самае вартаснае ў ёй палягае на самадзеяльнасьці сьвядомай часткі нашага грамадзянства, якую можна разьвіць у шмат якіх галінах грамадзкай працы і якая пакуль што знаходзіцца ў нас у прымітыўным стане.
Камуністы любяць хваліцца тым, што у Савецкай Беларусі шмат зроблена для адраджэньня беларускай культуры.
Але адначасна з гэтым яны самі не хаваюцца з тым, што гэтая культура нацыянальнаю зьяўляецца толькі па форме а па зьместу яна павінна быць камуністычна—інтэрнацыянальнаю.
Вось як раз такой культуры мы і не павін-