Старонка:Успаміны Лявіцкая Бадунова.pdf/7

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Гэта старонка была вычытаная

невялікі хутар сваім хараством будзіць зайзддрасьць нават у багатых памешчыкаў.

Нішто мяне гэтак ня радуе, як пільнаваць узрост маладзенькага дрэўца. Пэўна, ад дзядоў і прадзедаў засталася мне гэтая нейкая містычная любоў да дрэва.

Як нажом па сэрцы рэжа мяне, калі я бачу, як безгаловыя людзі глумяць дрэўца. Я заўсёды замазываю гэтыя раны на дрэўцы ня толькі ў садзе, але і ў лесе.

Баліць маё сэрца за наш беларускі лес. Паглумяць яго чужаніцы. Страціць тады наша Беларусь сваю дзіўную жывую вопратку. Лес — кармілец нашае зямелькі. Бяз лесу зямля наша высахне і запусьцее, рэчкі павысахнуць. Пяскі запануюць, і хлеба ня хопіць народу. Ой, як-бы трэба зразумець народу, што лес — бацька нам, і ня можна глуміць яго без вялікай патрэбы.

Гэткі быў завет пісьменьніка, над гэтымі славамі трэба ўсім нам думаць і ніколі іх не забываць.

У халодныя вечары, калі сядзела ўся сямейка ў хаце, пісьменьнік расказваў аб сваёй працы ў «Нашай Ніве», бо ведаў, як гэта моцна цікавіць мяне. Успамінаў ён аб Янку Купале, як той першы раз прыехаў да Вільні.

— Саўсім яшчэ малады чалавек быў і такі ціхі, а яго вялікія здольнасьці да поэзіі і тагды ўжо мы ацанілі. Зьмітра Жылуновіча мы вызвалі таксама ў Вільню, прачытаушы яго некалькі вершаў.

Наогул, мэтай рэдакцыі «Нашай Нівы» было згуртаваць каля сябе ўсе культурныя беларускія сілы і прабудзіць сьвядомасьць сярод несьвядомых беларускіх мас і інтэлігэнцыі. —

Аб Цётцы Пашкевіч ён гаварыў з нейкім натхненьнем. На худым твары яго загараўся жывы румянец, а вочы блішчалі чыстым агнём вялікага пачуцьця да першае беларускай рэвалюцыянэркі, якая жыцьцё сваё ахвяравала свайму простаму народу беларускаму.

За некалькі дзён да майго ад'езду пісьменьнік быў вельмі хворы. І трэба было бачыць, як жонка яго, гэты анёл-храніцель нашага пісьменьніка, не адыходзіла ад яго, па тры разы ў день, рабіла яна яму ванны, цягаючы з надворку вялікія чугуны з гарачай вадой. Яе маленькая, худзенькая хвігурка то зьяўлялася ў хаце, то зноў счазала на дварэ... Гэтак цягнулася многа дзён. Трэба заслужыць такую любоў, каб на працягу многіх гадоў гэтак любілі і даглядалі чалавека. І ўся сям'я жыла і дыхала пісьменьнікам і дзеля пісьменьніка.

Ужо фурманка чакала мяне каля ганку, а добры гаспадар усё яшчэ ня пускаў мяне ехаць. Ён ужо аправіўся і вельмі прасіў мяне яшчэ пагасьцяваць у іх. Але праца чакала мяне ў Менску, і хоць з вялікім жалем, але я мусіла пакінуць прыветную сямейку. І ніколі ня думала я тагды, што бачу Ядвігіна Ш. у апошні раз. Памёр... але памяць аб іх не памрэ, ў сэрцы беларускага народу.

П. Бадунова.

2/4-1922 г.