Гэта старонка не была вычытаная
Шмат няпуганае дзічы
Моўчкі ўецца ля крыніц…
Цішыня на паграніччы,
Баявы спакой граніц.
Грышка хмуры сеў на ўзлессі,
Галаву сваю павесіў
Ад тугі, журбы і дум.
Птушак многа ў звонкім лесе,
Хоць адной-бы дружнай песняй
Разагналі ў Грышкі сум!
Грышка думаў, доўга думаў,
Ён баяўся кпін і глуму:
Хто не учуе пра пабег,
Узнімаць пачне на смех.
А найбольшай сілы гора —
Адчуваць пракляты сорам!
II
Сонца галай адступала
За лясы, за горы, скалы.
Налівацца стаў закат,
Як вішнёвым сокам сад.
Грышка ўстаў. Хоць і стамлёны,
Ён падаўся ў бок кардона.
