Старонка:Сынок! (1895).pdf/19

Ня будуць васъ зъ хаты гнаць
И самы зъ чертамъ прапада̀ць;
Бо чалавѣкъ што ня працуя,
За̀повѣдзи Божыхъ ня шануя,
Ходъ быу бы адъ натуры
Спасобянъ ламаць муры,
Ня прыдасцца тая сила,
Кали Бог͆у правинила!
Я кончыў смутны мой разказъ,
А людзи помницѣ — прашу васъ!
Знадобицца, башъ, тая наука,
Для дзѣда и для ўнука,
Бо у нѣй хрысцьянинъ важны
Найдзя пярастрог͆и важны,
И паправіўшы сумления,
Заслужыць сабѣ збавѣння!

КАНѢЦЪ.

|}