Аддаць шваграмъ на вѣчнасьць,
Кабъ выплаты была базпечнасьць.
Цяпѣръ Змицяръ слабы, адзиноки,
Пазнаo Боскія выроки,
Валачыўся па свѣ́ту, Прасиць хеба зъ ласки,
А на твары яг̑о паникли краски
Зъ г̑ора, сму̀тку и бяды;
Успомніу бацькоў таг̑ды,
Хацѣў бы ихъ пярапрашаць,
Да якжа зъ таго свѣту зваць?!..
..............
* * *
„На ўсіо пара̀ іосьць на свѣця:
„Хто ня працуя у леця,
„Ня будзя мѣць хлеба часамъ зимнымъ
„И мусиць жьщь нящымнымъ“…
Такъ прыг̑адываў Уласъ стареньки,
Ня чураючысь сявѣньки
Празъ г̑адоў можа сто.
Бывала іонъ кажа: „дзѣтки! што
„Вы сабѣ у г̑о̀лавы набрали
„И бязбожниками усѣ стали?!
„Прецяжъ зъ Бог̑амъ жыць намъ треба,
„Бо ня дасьць Іонъ злыднямъ хлеба,
„Пирог̑ъ г̑решникамъ минѣцца,
„Крыу̀да усяка атрыг̑нѣцца!..
„Найбольшъ-же нѣба пакарая,
„Кали мног̑а хто жадая;
„Сліозы ближнихъ и бацькоў,
„Слабяць крепкихъ дзяцюкоў;
