„Прашки, падрасьцѣ, паразумнея,
„Такъ и само паляпшѐя,
„И намъ прыйдзя радасьць вѣдьма —
„Можа сынъ ня будзя шельма“ —
Г͆етакъ думали у надзѣи,
Свайг͆ дзицяци дабрадзѣ́и.
∗ ∗
∗ |
Росъ сынокъ и адъ часу̀
Цяг͆аў матку за косу̀.
Крыўдзіў сіо̀стры, біу скацину,
Кажнаму дзицяци дасьць у сьпіпну,
Прадражня̀я, пракрыўляя,
Ни якай баязьни ня зная.
Аг͆лѣдзялися бѣдные бацьки;
Што сынокъ ихъ ня таки,
Яког͆а яны жадали
И зъ таг͆о хмурны стали:
Бо у хлопца зъ г͆адками
Расла сила. Кулаками
Бацькомъ сваимъ стау г͆разѝць;
Кажа: „маўчыця! буду биць!..
„Ай! Кѣпска!“ заг͆аласила маци,
„Ня ужыцца мусиць зъ сынамъ у хаци;
„Праўда жонка—прыткнуу мужъ—
„Бо я ужо саўсимъ ня дужъ,
„А сынъ крепакъ, якъ мядзьвѣдзь,
„Разг͆ониць бадай насъ нѣдзь…
„Ой, бяда! Штожъ намъ рабиць?!
„Якъ-жа намъ вѣку дажыць?!“
Плакали бацьки, а сыночакъ
