Старонка:Сынок! (1895).pdf/11

Бывала, ѣдзя на кирмашъ
Бацька, а хоць баг͆ацьця ня машъ
Купляя сынку̀ адзѣжу,
Абаранки и обуй сьвѣжу;
Маци-же бязъ спречки,
Робиць дзицяци пярапѣчки,
Мядкомъ мало̀г͆а часту̀я,
Да и масламъ хѣбъ смаруя,
Кажучи: „Ай сынокъ!
„Мусиць зъ нѣба ты знарокъ!“…
Яму пѣрша заўжды ложка,
А дачужкамъ таквѣля трошка,
И то кали на астатку,
Пазавуць спытаць у хатку…
Здава̀лася: „штожъ тутъ зло̀г͆а,
Што ха̀юць сынка дараг͆о̀г͆а?..
Аляжъ ўласьня, бацькоў пящо̀ты,
Псую̀ць ду̀жа дзяцѣй цноты…
Такъ и Змицярка г͆эты,
Патраціў добры прымѣты.
Якъ мѣў ужо дзѣсяць г͆одъ,
А къ сталу прысѣўся котъ,
То іонъ ва̀рамъ яму у вочы,
Ажъ звярокъ кричаў што мочы;
Бацьки-же, мястъ дзиця караць,
Стали ящѳ похваляць,
Такъ яно изъ серца злог͆а,
Выдварала маци мног͆а
И на баньку пліоваць прабавала,
Аўсіожъ кары ня достала.
„Штожъ“, „дзиця“—бацьки чаўпуць,—
„Ня накажашъ дурному ня плюць;