часьцю ў Італіі ён стаўся асобай легендарнай, увасабленьнем на даўгія часы беспаваротнае слаўнае мінуўшчыны.
c) Сіла Гогэнштаўфяў пры Гэнрыку VІ. Абабраны за караля яшчэ пры жывым бацьку, як яго заступнік у час нябыцьця ў Нямеччыне, Гэнрык VІ (1190-1197) заняў свой пасад, добра ведаючы ўсé гаспадарственыя справы, і цьвярдой рукой узяў кіраваньне імі. Маючы ўсé бацькаўскія залеты, ён, аднак, адзначаўся заганамі, якіх ня мéў Фрыдрых І: жорсткасьцяй і прагавітасьцяй.
Калі Гэнрык Лéў вярнуўся з выгнаньня ў нябыцьцё імпэратара, які быў у паходзе ў Рым для каранацыі, ён разам з паўночнымі князямі зрабіў змову, каб ськінуць з пасаду Гэнрыка VI і на яго месца ўзьвясьці Вэльфаў. Аднак, верным імпэратару астаўся аўстрыяцкі князь Леапольд V, і з яго падмогай Гэнрыку VI ўдалося разьбіць пляны непрыяцеляў і прымусіць іх пакарыцца. Гэнрык Леў дастаў у лен Рэйнскі палятынат і захаваў свае алёдыі. У 1195 годзе Гэнрык Лéў памёр. Імпэратар Гэнрык VІ маніўся скасаваць выбары каралёў і ўстанавіць для свайго роду права спадчыны нямецкае кароны. За гэта суліў князём спадчыннае ўладаньне іх ленаў з пераходам і на жаноцкую лінію. Аднак, гэтаму супрацівіліся некалькі паўночных князёў, і плян імпэратара быў разьбіты. Гэнрыку VІ прышлося здаволіцца тым, што за наступніка па ім, яшчэ пры жыцьці яго, быў абабраны двугодні сын яго, Фрыдрых.
Неўзабаве пасьля занятку пасаду Гэнрык VI пайшоў у Італію, манючыся ўзяць у сваё валаданьне паўднявую Італію і Сыцылію, якія, па сьмерці іх караля Вільгэльма II, прыпадалі жонцы Гэнрыка, Канстанцыі. Аднак, норманскія бароны, няпрыязныя да гаспадараньня чужніка, абвесьцілі каралём Абéдзьвюх Сыцылій Танка, патомка бочнае лініі вымершае норманскае дынастыі. Танкрэда паддзержаваў такжа і папа. Гэнрык VІ дабіўся пакуль што толькі імпэратарскае кароны ў Рыме, за сыцылійскі пасад быў прымушаны вясьці крывавае ходаньне. Аднак, пошасьць, якая ўбілася у войска Гэнрыка, і страшныя весьці з Нямеччыны аб інтрыгах Вэльфаў прымусілі Гэнрыка VI пакінуць Італію ў тую самую часіну, калі ён толькі пасьпеў распачаць ваенныя дзейнасьці. Затое па сьмерці Танкрэда імпэратар з вялікімі сіламі пайшоў у паўднявую Італію, здабыў Апулію, Калябрыю і Сыцылію і загадаў каранаваць сябé у Палермо (1194), дзé захапіў валізарныя скарбы норманскіх каралёў. Сваю ўладу ён стараўся абаперці на жорсткасьці і страсе.
Гэтак паўднявая Італія і Сыцылія былі паняволены, паўночная і сярэдняя Італія прызнавалі над сабой верха
