усюды. Выйдзем на вуліцу, мне неабходна пагаварыць з вамі.
Смок з жалем зірнуў на гудзячую, разагрэтую дачырвана печ.
А ці нельга тут?
— Не. Справа важная. Выйдзем.
Калі яны вышлі, Смок зняў адну са сваіх рукавіц, запаліў сярнічку і зірнуў на градуснік, які вісеў знадворку на дзвярах. Ён таропка сунуў у рукавіцу аголеную руку, быццам мароз апёк яе. Над галавой палымнела поўночнаё ззянне, а з усіх бакоў Даусона няслося сумнае выццё тысяч ваўкадаваў.
— Што кажа градуснік? — запытаўся Брэк.
— Шэсцьдзесят ніжэй нуля. — Кіт плюнуў для доследу, і сліна ў той-жа момант замерзла ў паветры. — А ртуць і не думае спыняцца. Яна падае ўсё ніжэй і ніжэй. Гадзіну назад было ўсяго пяцьдзесят два. Не кажыце аб тым, каб бегчы кудысьці за золатам.
— Вось іменна аб гэтым, — прашаптаў Брэк, палахліва азіраючыся, каб хто-небудзь не падслухаў іх. — Ці чулі вы аб Бабіным ручаі? Упадае ў Юкон па той бок, на трыццаць міль вышэй.
— Няма чаго там рабіць, — заявіў Смок. — Яго абыйшлі ўздоўж і ўпоперак ужо даўно.
— Так было і з іншымі багацейшымі ручаямі. Слухайце! Вялікая справа. Россыпі на глыбіні ўсяго ад васьмі да дваццаці футаў. Там няма такога вугалка, які пойдзе менш чым за поўмільёна. Двое-трое маіх сяброў расказалі мне аб гэтай справе. Я сказаў жонцы, што павінен абавязкова адшукаць вас, перш чым крануцца ў дарогу. Ну, да пабачэння. Маё снаражэнне схавана на беразе. Справа ў тым, што сябры ўзялі з мяне слова не кранацца ў дарогу, пакуль увесь Даусон не засне. Вы-ж ведаеце, што будзе, калі хто-небудзь убачыць вас са снаражэннем. Бярыце свайго сябра і ідзіце за намі. Займайце чацверты ці пяты ўчастак ад Пробнага. Не забудзьце-ж: Бабін ручай, гэта трэці пасля Шведскага ручая.
ІІ
Зайшоўшы ў маленькую хату на схіле гары, Смок пачуў знаёмы гучны храп.
— А-а-а… кладзіся, брат, спаць, — прабурчэў Шорці, калі сябра пачаў трэсці яго за плячо. — Я сёння не на начной змене, — заявіў ён праз хвіліну, калі Смок пачаў будзіць яго больш энергічна. — Звярніся да буфетчыка ў піўнушцы.
