Старонка:Скрыпка беларуская (1906).pdf/15

Агнём кипець удне.
Да так разгрэцца и спеницца
Каб у неба хвиляй здаць,
Украсць сонц зноў спусцицца
И болын свету людзям даць.
Прыгарнуць ўсё у дарозе,
Каплю щасьця доли ўлиць
Думаць ўсюды аб народзи,
Родам край усюды сниць.
То разсыпацца расою
Па галинках, па листкох;
То абняцца так з землёю,
Каб нихто разняць не мог.
Альбо ветрам абернуся
Да над светам пралечу,
Цёмным вихрам закручуся
Ўверх на месяц заскочу.
З усей силы и размаху,
Як красивам у звёзды здам.
Сыпнуць искроў сной ад страху.
Задражиць аж месяц сам:
„Хто ты, скуль ты, чаго хочеш,
Чаго выешь и шумишь?
То праз слёзы нам рагочеш,
То гаришь весь и дражишь?
— Я пасланец, вецер буйны
Прыляцеў па суд вас зваць:
У нас цёмна, край наш хмурны
Ад цемноты людзи спянь.
Я там биўся, ч там виўся,
Я им хаты паламаў.
А ўсёж таки не дабиўся,
Каб народ свой голас даў.