„На печ, дзеду! — крычаць ўнуки
„Пара табе умираць!“
А згляни за нашу вёску.
Весь палетак аж гарыць.
Такек пчёлы ў жоўтом воску,
Як алтар, Так зехациць!
Якбы з стужок, якбы з кветак
Дыван пекны ткач заткаў,
Якбы з руты й нагетак
Букет велькі май ўклаў.
То ў дасэни, то у клетки
У живых хварбах бьцца ён.
Ну! не людзи! Дальбу кветка!
Их ласточки даюць звон.
Хибаж гэта не ў палетак
Яким чарам я папаў,
А ў гародчик з рожных кветак,
Гдзе артыста засеваў.
И хо тэта пе дзеўчинн
Гудуць лета над снапом,
А калины ды малины
Цягнуць ручки за хмелём.
Бачу я: идзе игрище,
Там вяселя щиры смех.
Чую скрыпку, дудка свище,
У флет дуюць, як у мех.
Льецца песня, бегуць тоны,
Аж душу на часци рве.
У барабаны, бьюць у звоны,
Вецер ў губы сабе дме.
Дрыжиць колас, серп аж пениць,
Сыпле йскры з пад зубоў.
