∗ ∗
∗ |
На заўтра я заране ўжо прыйшоў к мосьціку. Доўга, доўга хадзіў-дажыдаўся: Мусі німа, німа й німа. Не прыйшла…
«У-вечары пэўне прыйдзіць ў парк, убачымся»—цешыў я сябе, і нейкая туга агарнула маё сэрцэ.
Прыйшоў вечар. Усе ходзюць-гуляюць, смяюцца, як заўсёды, а Мусі німа… Так і не пабачыў у той дзень.
«Што-ж такое?»
На другі дзень таварышка яе паведаміла мяне, што Муся «ешчэ учора раніцай» паехала к радні у Вільню. І калі прыедзіць — німа ведама.
Быц згубіў я што дарагое, дужа патрэбнае, без чаго жыць дрэнна.
∗ ∗
∗ |
І вось… Чэраз пяць дзён прыйшло паведамленьне, што Муся у Вільні, раптам памёрла…
— Самагубства? — з балючай цікавасьцю у дрыжачым голасі запытаўся я у тае-ж самае таварышкі нябошчыцы Мусі.
— Аткасьні-іцеся вы, горэ… Нівесь чаго ешчэ дабіваецца,—толькі й пачуў я.
— «Дык што ж гэта такое?»
∗ ∗
∗ |
Прайшло немала часу, на іншым жыцьцёвым шляху апынуўся я, многа розных іншых людзей спаткаў, а й дагэтуль, ат пары да пары
