ад мяне, адвярнулася і пачала абпраўляць валасы.
Бываіць засьнеш у дзень, прашнешся і ня ведаеш: вечар ці раньне? Так было цяпер са мною.
— Юра, Ю-рачка, пойдзем дамоўку, — пачала гукаць, і здавалася, што яна смакуіць імя Юра.
— Пасядзім трошку, Муся.
— Я хачу спацькі… Галоўка баліць… — Як занадта кукоблены дзіцёнак лашчылася і быц хацела трошку й пакапрысіць-павярэдаваць.
Узяла маю руку так, каб я абшчапіў яе.
Пайшлі-ткі.
Маўчалі увесь час і нікога не спаткалі. Падыйшлі к іхняму ўжо дому.
— Заўтра у-раньні ты волен?
— Не, буду на рабоці ў полі.
— А у поўдзень?
— А у паўдзён дамоў прыду.
— Прыйдзі ў сасоннік к мосьціку.
— Добра, Мусічка.
Папрашчаліся. Я успамінаў закон, і не пацалаваў яе.
Яна узыйшла ўжо на ганкі і пазваніла, каб атчынілі. Я крыху прыстоіў.
— Як ты не заснуў? — нежданае даляцела ка мне з ганку.
Я аглянуўся. Схавалася ужо за дзьвярмі… Пастаяў-пастаяў крыху і пашоў.
І цяпер сэрцэ пачынала млець.
