Рунь.
(Памяці друга).
Ад аўтора. Не падумайця, людзі добрые, што ў апаведаніўку гэтым выдумка хітрая, пляцень мастацкі… Не!
Яўна парушаючы законы пісьменства краснаго, пішу я тут аб тым, што запраўды было. Пішу без прыкрасы самай маленькай; пішу так, як праходзіць цяпер яно, мінулае, прад вачамі духа майго.
Карыстаючы з аўторскіх правоў, пішу тут успамін дарагому, незабытаму таварышу…
Я ведаў вялікіе сілы яго душы маладой і крыштальную чыстату гэтай душы.
Я ведаў… I я павінен расказаць братом беларусам, якую, можэ, сілу, што была паміж нас, страцілі мы.
Ці ж-ткі страцілі, Божэ?
Гдзе то цяпер ты, мой любы Ўладзімір?
Гдзе ён, брацьця мае?
Ня думайця, што нябошчык ён. Скуль гэта ведаць? Я-ж блізкі яго сябра, і я ня ведаю, ці на тым сьвеці ён, ці на гэтым?
Для свае радні і знаёмых—ён памёр. I так думаюць, што ён зрабіў самагубства. Так многіе
