Старонка:Рунь (1914).pdf/89

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Гэта старонка не была вычытаная

нуў я Мусю у руках, аж у стане у яе нешта: «Хрэсь!»—хрэснуло…

— «Ну й ламіна-ж я», — стыдзіў сам сябе і чуў, як пабегла кроў у галаву; зачырванеўся, і добра, што хоць ноч, дык не відаць.

Муся—як мёртвая.

Пасядзеў, пасядзеў, ізноў паглядзеў туды-сюды. Ага, прыпомніў: «Я—ненормальна», — сказала нет ведама к чаму заўчора.

Зірнуў на яе.

Вочы заплюшчэны. Ці ад доўгіх век, ці то і запраўды—пад вачамі было чорна-чорна. Ліцо бледнае што у нябошчыка, галоўка, нежывая, аткацілася назад…

— «А Божэ! Самлела… Няжыва…» маланнёй скаўзанула у галаве, пад ложэчкай зрабілася да прыкрасьці пуста і па плечах быццым пакаціўся халодны пот.

Дзержаў яе, самлелую, у руках і гукаў:

— Му-уся, Му-у-січка! Ну скажы што небудзь, Му-у-січка…

Яна не варушылася. Галава яе бяз сілы зьвісла у маіх руках; адна рука, амерцьвелая, зьехала і ударылася аб маё калена.

Мне было жарка, душна, худа. Прытуліў самлеўшую Мусю да сябе і, як непрытомны сам, гадаў, ці крычаць ратунку, ці бегчы у якую хатку за вадою, ці што? Што з ёй такое? Дрэнна?

Спуджэным поглядам кінуў ізноў да Мусі і,—ай! асекся,—яна адным вокам пазірала на мяне с ціхім пытаньнем-дакорам…

Пачуўся стукат па тратуару.

— Мусічка, ідуць!

Той жэ момент яна кранулася, атсунулася