Красаваў язьмін.
Мы зайшлі на пустую вуліцу і селі на лавачку пад хатай. Людзі ўжо спалі.
Дзе-недзе на небі блішчэлі зоркі. — Яны то хаваліся, то ізноў выпаўзалі з-за чорна-сівых бягучых хмар.
С саду даходзіў к нам пьянавата-мляўкі пах язьміна. На бярозцы ціхенька варушыліся дробные лісьцікі і сыпалі далоў, на зямлю, кропелькі нідаўнаго дожджу.
Я маўчаў і думаў-дзівіўся. А яна, чорная, верлавокінькая, с сумным поглядам, шэснаццацёх гадкоў жыдовачка блізюхтынька села ля мяне і, неўзнаку, маўкліва гарнулася ка мне, загадаўшыся аб нечым.
Хацеў зьвярнуць гутарку на што-небудзь будзённа-простае, але яна сумысьля маўчала і тулілася ўсё болей і бліжэй.
«Дзяцінімся, больш нічога, — думалася, — якбы яе зьвярнуць на гэта, ах, каб яна гэта заўважыла».
— Муся, у аўторак мне будзе дваццаць гадоў…
Маўчыць.
— Муся, вам… не сьцюдзёна?
Паклала ручку мне на плячо; маўчыць.
