завелася у новай хаці. На серцы было ўсё-ж-ткі радасна і спакойна ат цёплае вясковае абставы.
— Ну й сыбірнікі, расколь!.. На галаве пачынаюць хадзіць, — голасна і сурова загаманіў нехта на вуліцы, падыйшоўшы к кучы мужчын.
Архіп прыслухаўся.
— А што? Чаго ты? — запыталіся у сердзюка.
— А што-ж? Ну, ці можэ гэта быць? Семдзесят гадоў на сьвеці пражыў, а гэткае пракуднае ды й па праўдзі паскуднае зьявы не бачыў. Вы тут во сядзіцё і нічога ня ведаіце, а ў полі ноччу німаведама што парабілі арыштанты нейкіе. Янка! Схадзі ў поле, пашукай барон сваіх… І ты, Самусь, і ты, Гаўрыла…
— А што? Якое там ліха шчэ з баронамі?
— А такое, што нейкіе шэльмы іх ноччу спалілі.
На вуліцы падняўся клум, крык, гоман.
Архіп уцяміў.
— Дык вун там якое полымя шугала. Добрае зданьнё!
Тымчасам матка накрыла ўжо стол, палажыла бліны, паставіла скавараду з яешняю.
Прынёс бацька паўбутэлячку, і хоць не хацелася грашыцца старым (абедня ешчэ не адыйшла) але дзеля дарагога любаго сына і яны селі сьнедаць.
Пацекла бязконцая, прыемная гутарка аб тым, аб сім і аба ўсім.
IV
Доўгі дзень прайшоў—і ня угледзіць калі. Схадзіў Архіп ў поле, пабыў у лесі, даведаўся дзе-каго з бліжэйшай радні, абгледзіў сад.